Mijn missie

Veel vragen in mijn hoofd

Zoals je in de inleiding hebt kunnen lezen, ben ik veel in mijn hoofd bezig geweest. Zoveel vragen over hoe verder. Hoe start je weer opnieuw, hoe bereik je mensen? Hoe weten ze van je bestaan af? Inmiddels ook gesprekken gevoerd met allerlei mensen om het voor mezelf maar helder te krijgen wat ik nu wil. Dit alles heeft wel even tijd gekost. En eigenlijk is het een blijvend onderwerp van gesprek.

Cursus

Inmiddels heb ik ook een cursus gevolgd, waarin duidelijk werd dat ik me nog meer moet toespitsen op een deel waar ik een expert in zou willen worden. Ook moet mijn website nog concreter en minder tekst bevatten. Dit is inmiddels gelukt en hebben we door kunnen voeren op mijn website. Ook heb ik inmiddels nieuwe foto's laten maken, die echt bij mij passen. Daar ben ik dus echt blij mee.

Zichtbaar

Nu moet ik mezelf meer zichtbaar laten zijn, maar hoe doe je dat dan, zonder hele dure cursussen te volgen en mensen in te huren? Hier loop ik eigenlijk continu tegenaan. Er zijn een aantal dingen, die het lastig maken: niet vergoed worden is een lastige, je moet aan zoveel eisen voldoen om dit voor elkaar te krijgen. Het aansluiten bij beroepsverenigingen is ook al niet makkelijk, je moet ervaring hebben en al meer dan twee jaar werkzaam zijn. Echter om ervaring op te doen, heb je wel kansen nodig. En de dood en rouw zijn nog steeds onderwerpen, die in de taboesfeer zitten. Mensen willen het er niet over hebben, alleen als het niet anders kan. Waar wat nu? Ik heb besloten me meer zichtbaar te maken m.b.v. dit blog. Tevens wil ik contact proberen te leggen bij mijn eigen stichting om eens te kijken hoe ik bij scholen kan binnenkomen en niet alleen op het moment als iets zich voordoet. Hier gaan nl. de meeste vragen over, die ik krijg.

Mijn missie

Mijn specifieke missie is inmiddels dus echt duidelijk geworden, het onderwijs attent maken op wat nodig is rondom rouw, verlies en verdriet. Veel docenten, leerkrachten durven dit onderwerp niet ter sprake te brengen, bang voor hun eigen verdriet of het verdriet van kinderen? Bang voor vragen van ouders? Kinderen vinden het juist fijn om het erover te hebben. Het hoort nl. bij het leven. Het is ten slotte de achterzijde van de medaille, waar liefde is, is ook rouw als er iemand overlijdt.

Ontmoeting

Hanne van der Linden, directeur van het Crematorium Tilburg kwam op mijn pad via Jeanet Visser. Na een fijn gesprek waarin we elkaar beter hebben leren kennen, bleken we duidelijk dezelfde missie te hebben. Zij wil net als ik graag dat er meer over de dood en over verlies gesproken wordt. Het moet echt minder een taboe zijn. We houden contact hierover en gaan kijken of we elkaar bij onze missie kunnen helpen.

Mijn streven

Vanaf nu ga ik elke week een blog schrijven, deze publiceer ik in principe op vrijdag. Het gaat een kort blog zijn, waarbij ik thema’s rondom de dood of ernstige ziekte bespreekbaar maak. Vanzelfsprekend zullen er ook blogs komen rondom mijn praktijk of ervaringen die ik op doe in mijn begeleiding met cliënten. Ook gedichten, films, documentaires en actualiteiten zullen de revue passeren.

Ik hoop dat je mijn blog wilt volgen, mocht je suggesties of ideetjes hebben, laat het gerust weten. En Contact opnemen mag natuurlijk altijd! Via de e-mail, telefoon of via de social media.