Docu's en andere programma's op tv over verdriet
Als rouwbegeleider en als mens, vind ik het fijn om te zien, dat verdriet meer zichtbaar is op tv. Verdriet mag er steeds meer zijn. In dit blog neem ik je mee langs een aantal documentaires en tv-programma's waarbij dit zichtbaar is. Ik vertel vooral over de programma's die mij aanspraken.
Waarom bleef je niet voor mij?
Deze documentaire met in de hoofdrol 4 kinderen, die een ouder verloren door zelfdoding. Zelfmoord wordt nog steeds veel genoemd, maar iedereen die nabestaande is vindt dit woord niet geschikt. Zelfdoding dekt de lading veel beter.
Deze vier kinderen vertellen over de reis die zij aflegden vanaf het moment dat zij het nieuws hoorden. De documentairemaakster Milou Gevers, die hetzelfde meemaakte, stelt de vragen die niemand destijds aan haar durfde te stellen.
Door haar directe vragen laten de kinderen zich van hun meest kwetsbare kant zien. De obstakels die de kinderen moeten overwinnen worden verbeeld als reis door een landschap, geanimeerd met stop-motion. De documentaire duurt 25 minuten en is zeer indrukwekkend vastgelegd.
Wolkenzusje
Het is een korte film over het leven van Kess met haar zusje Bo en haar leven zonder Bo. Er komt duidelijk in beeld hoe moeilijk het is om door te gaan, met dit verlies bij je hebbend. Wil je dit wel of niet delen met anderen? In de film zit het meisje in groep 8 en gaat naar de middelbare school. De klasgenoten van nu weten alles over Bo en troosten haar. Al praat ze er nog steeds niet makkelijk over. Maar hoe ga ik dit aanpakken in mijn nieuwe klas? Ze wil niet dat zij medelijden met haar hebben; ze wil onafhankelijk van haar zus beschouwd worden en haar eigen verhaal creëren.
Over Leven
We hebben het leven allemaal cadeau gekregen. Ongevraagd. En zonder dat er een gebruiksaanwijzing bij zat. Maar hoe doe je dat eigenlijk, leven? Heeft het leven zin? Of is dat onzin? Is een mens verantwoordelijk voor zijn eigen geluk? Hoe ga je om met tegenslag? En waar put je troost uit als het tegenzit? Dit is de aankondiging van de serie 'Over leven': over het leven van een aantal bekende personen (totaal verschillende personen), waarbij Coen Verbraak de vragen durft te stellen, die anderen niet durven. Hij is hierin oprecht geïnteresseerd in de ander en zoekt de diepte op. Ik vind dit een prachtig programma, omdat het zo gaat over het leven, over dieptepunten, hoogtepunten en leerkuilen. Juist uit dit alles leer je meer te genieten van het leven en te leven bij de dag. Tevens hoor je elke keer weer, je komt vaak sterker uit bepaalde situaties door je eigen veerkracht aan te spreken.
'Dying to live'
Deze docu gaat over huisarts Mirjam, die longkanker heeft en niet meer beter zal worden.
Gelukkig lijkt de ziekte stil te staan en mede daarom blijft ze haar beroep van huisarts uit oefenen. Zij staat juist stil bij de ernstig zieke patiënten in haar praktijk. Ze wordt gevolgd in haar werk, haar artsbezoeken en haar in haar gezin. Deze documentaire vond ik zo puur en eerlijk, ze kan door haar ziekte er echt zijn voor de patiënt en is echt menselijk in haar communicatie. Ze durft vragen te stellen, die artsen meestal niet zeggen. Artsen denken vaak aan beter maken, maar je kunt als arts zoveel betekenen in het laatste traject van iemands leven. Dit laat ze zeker zien, hier kan elke zorgverlener iets van leren!
Met andere woorden: deze docu is echt een aanrader voor elke arts, elk persoon die hiermee te maken heeft. Hopelijk kunnen we dan allemaal verbinding hebben met elkaar en ieder zijn eigen traject laten bewandelen.
'Niet klein te krijgen' en 'Over mijn lijk'.
Niet klein te krijgen is een 6 delige serie, waarbij 5 jongeren gevolgend worden, die kanker hebben. Paul de Leeuw volgt deze jongeren een jaar lang. Ik vind de afleveringen zo puur gemaakt, Paul laat zien dat het pittig is om deze kinderen te begeleiden en hoe sterk ze zijn. Maar ook hoe positief ze zijn en kunnen genieten ondanks alles. Je kunt deze serie niet kijken met droge ogen. Het bevestigt mij vooral dat praten erover, echt belangrijk is. Vraag naar hoe het er nu mee gaat, ook nadat iemand schoon verklaard is, want daarna is het echt niet over. Er moet veel verwerkt worden mentaal, maar er zijn ook vaak restverschijnselen die niet altijd zichtbaar zijn.
Over mijn lijk volg ik al een aantal jaren. Het gaat over een jonge volwassenen, die ernstig ziek is en niet beter zal worden. Ik heb veel respect voor hun openheid, hun zicht op de eigen dood en hoe zij er met de mensen om hen heen het beste van proberen te maken. Ik zie ook hoe het afscheid nemen steeds beter gaat (men weet nu hoe belangrijk het is om dit goed te doen), hoe uitvaarten persoonlijker worden, maar ook omdat de dood meer geaccepteerd wordt als een onderdeel van het leven. Dit vereist meer aandacht voor het onderwerp! We kunnen van beide series echt iets leren!
Inmiddels ben ik bezig om twee blogs te schrijven, waarvan er eentje zal gaan over het ontwikkelen van veerkracht en het belang daarvan voor iedereen. En de tweede wordt een hele persoonlijke, over mijn doelen als rouwbegeleider en als leerkracht en waar ik tegenaan loop in het uitvoeren hiervan. Dit laatste blog vind ik een lastige om te schrijven, aangezien je echt alles op tafel gooit en dat blijf ik altijd moeilijk vinden. Dus even geduld, hij komt er zeker aan.