Documentaire ‘Beautiful something left behind’

Documentaire

In deze documentaire volgen we de organisatie 'Good Grieve', die in Amerika hulp biedt aan kinderen die een ouder of zelfs ouders zijn verloren.

De kinderen komen in groepen bij elkaar, in eerste instantie met het gezin of het gezin waar kinderen in opgroeien. Daarna gaan ze in groepen qua leeftijd uit elkaar. Alleen de kinderen worden gevolgd. Enkele kinderen uit de groepen worden gevolgd tijdens de bijeenkomsten en ook thuis. Ze vallen in twee categorieën uiteen: een jongere groep van rond een jaar of 6 en een groep kinderen van rond de 10 jaar.

Wat ik vooral mooi vond om te zien, hoe er aandacht besteed wordt aan het verdriet en de boosheid van kinderen. Het leren dat huilen mag en dat je echt niet altijd hoeft te doen alsof het goed met je gaat. Je mag eerlijk zijn.
Wat we zien is dat er verschillende werkvormen worden gebruikt om in gesprek te gaan of om de verwerking soepeler te laten verlopen.

In beide groepen wordt een praatstok gebruikt. In de jongere groep wordt veel gewerkt vanuit rollenspellen, kastelen, doktertje spelen of poppenkast. Bij de oudere groep hebben ze een grote bak, waar kinderen naspelen hoe hun dierbare is begraven. Hier wordt ook meer gesproken over emoties, wat maakt nu dat je zo boos bent? Deze groep maakt ook nog een boek. Je kunt zien dat dit oplucht, door het op papier te zetten. Ook wordt er een vulkaankamer zichtbaar om echt even los te kunnen gaan.

Elk kind wat gevolgd wordt, vertelt hoe het nu met hen is en een aantal vertelt ook hoe hun dierbare is overleden.
Er wordt bijvoorbeeld een jongetje gevolgd die helaas beide ouders verloren is. Je ziet hoe hij zijn verliezen aan het integreren is in zijn leven met zijn lieve oom CJ. Samen een monumentje maken voor mama. Hij krijgt ook een knuffel met stofjes van zijn overleden moeder. Hij speelt een centrale rol in deze documentaire.
Ik vond de documentaire een duidelijk en realistisch beeld geven over wat verlies met een kind doet, maar ook hoe je daar in lotgenotengroepen mooie stappen kunt zetten om het verlies te gaan integreren in je leven zonder je dierbare. Dit kunnen wij in Nederland nog veel actiever inzetten. Geef alle kinderen (die iemand verloren zijn) de kans om in een lotgenotengroep verhalen te kunnen delen. Maar ook herkenning en erkenning te vinden. ‘Ik ben niet alleen’ en ‘Ik mag verdrietig zijn’.

Mooi vond ik aan het eind de metafoor van golven, verdriet komt in golven. Ik denk dat kinderen met deze metafoor goed uit de voeten kunnen. Je kunt zelfs met ze praten waar het verdriet nu zit, zit het bovenop de golf of nu juist even niet.

Met andere woorden: het is echt een mooie documentaire die duidelijk maakt hoe lotgenotengroepen werken en hoe kinderen omgaan met het verlies van een dierbare. Hopelijk ook een eye-opener om dit nog meer in te zetten bij kinderen en jongeren. Het is zo nodig!

Hieronder een link van de trailer.
imdb.com/title/tt9078338