Over missen en gemist worden

De website is zo goed als klaar. Ik wil alleen nog graag een goede portretfoto op de site plaatsen. De folder hebben mijn man en ik afgemaakt en deze is gister op de deurmat gevallen. Echt ontzettend trots op het eindresultaat en reacties erop. Op LinkedIn heb ik inmiddels laten weten dat mijn website in de lucht is. Het was fijn om te merken, dat iedereen de site mooi en duidelijk vindt. Tips zijn natuurlijk altijd welkom, dus aarzel niet en stuur mij een e-mail.

Met andere woorden, deze week kan ik de folders gaan rondbrengen. Nu dit geregeld is, geeft dit echt weer lucht om me op andere dingen te gaan storten. Nu kan ik nog meer op zoek naar mensen, die mijn hulp goed kunnen gebruiken. Ik kan niet wachten!

Maar privé vond ik het even lastig. Ik ben de afgelopen weken in mijn hoofd veel bij mijn overleden vriendin geweest. Zij heeft helaas haar strijd tegen kanker in mei verloren. Het besef dringt steeds meer door, dat ik haar niet meer even kan bellen of appen. Het werd duidelijk verder aangewakkerd door de dag van Allerzielen. Dit vind ik een heel bijzonder moment om stil te staan bij iedereen die er helaas niet meer is. Het haalt verdrietige momenten aan, maar je bent ook bezig met mooie herinneringen. Echt een moment van bezinning.

Op tv werd er in twee programma’s aandacht aan besteed. Het programma ‘Ik mis je’ heeft een uitzending gewijd aan een bijeenkomst op 2 november op de begraafplaats ‘Orthen’ in Den Bosch. Wij komen hier ook elk jaar, omdat er familie begraven ligt. Het was een mooi programma, waarin mensen aan het woord kwamen, die eerlijk spraken over hun verlies en hoe zij nu verder leven met dit verlies in hun rugzak. Het programma was duidelijk gemaakt met respect voor elke overledene en hun nabestaanden.

Het andere programma was van Anita Witzier, die aandacht besteedde aan bekende en onbekende mensen, die het afgelopen jaar overleden zijn. De titel van dit programma was een hele mooie: ‘Voor wie steek jij een kaarsje op?’ Oftewel bij wie sta jij nu stil en welke herinneringen komen bij jou op als je aan deze persoon denkt? Dit programma wordt nu al een aantal jaren gemaakt. Anita durft de vragen te stellen, die veel mensen niet durven stellen. Maar waar juist behoefte aan is. Beide programma’s waren bijzonder om te kijken.

Zelf lees ik nu het boek: ‘Ik weet niet wat ik zeggen moet’. Dit boek gaat precies over wat je nu tegen iemand wel moet zeggen, die zich in een verdrietige situatie bevindt en hoe je iemand echt hierbij kunt helpen. Het is dus echt een boek voor iedereen. Hier volgt snel een recensie over.

Een andere belangrijke dag, die er aankomt is Wereldlichtjesdag. Dit is altijd op de tweede zondag van december. Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenken en steken zij om 19.00u een kaarsje aan. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht. Zo beseffen ouders, dat ze niet alleen zijn in hun verdriet. Sinds 2006 wordt er in Nederland stilgestaan bij Wereldlichtjes dag. Op meerdere plekken vinden bijeenkomsten plaats.

Deze twee dagen geven weer dat we met elkaar meer mogen doen om de overledenen te herdenken. Het stilstaan bij wat er is gebeurd en de gevolgen hiervan, geven mensen kansen om de verliezen te gaan integreren in het leven. Het praten over de overledenen biedt veel steun. Er is sprake van herkenning en erkenning, door hier samen met lotgenoten bij stil te staan. Ik juich deze initiatieven echt toe. Het lijkt steeds meer door te dringen dat we met elkaar meer kunnen praten en elkaar moeten opzoeken voor steun en begrip. Ik hoop echt dat dit doorzet en iedereen beseft hoe belangrijk dit is, eigenlijk gedurende het hele jaar.