Waar het allemaal begon?

Het is bij mij al een aantal jaren geleden begonnen. Ik merkte dat ik het lesgeven minder leuk begon te vinden en een uitdaging miste. Maar door het gezinsleven heb ik hier verder niets meegedaan. Ik heb toen bedacht dat als de kinderen naar school zouden gaan, ik weer zou gaan studeren. Dat had ik echt gemist. Ik ben daarom op zoek gegaan naar een beroep of opleiding die mij ontzettend zou boeien en mij kansen voor de toekomst zouden kunnen geven. Ik heb altijd een grote interesse gehad in de dood, overlijden en rouw. Het belang van praten, er niet om heen draaien en het durven benoemen, heb ik altijd gedaan. Ook de situatie rondom de geboorte van onze dochter Jet en het overlijden van mijn schoonvader hebben hieraan bijgedragen.

Ik merkte als leerkracht dat ik kinderen, die in nare thuissituaties leefden/leven graag meer wilde begeleiden. Zodat ze leren dat je kunt rouwen, verdriet hebben en dat dit er allemaal mag zijn. Ik zocht tevens naar een uitdaging en verdieping van mijn werk als leerkracht, los van het lesgeven zelf. Mezelf als persoon meer willen ontwikkelen, meer willen weten als juf (op sociaal-emotioneel vlak), maar ook in de toekomst echt een baan als rouwbegeleider (helpen op het moeilijkste moment in het leven van een kind).

Het sociaal-emotionele vlak heb ik in mijn werk altijd heel belangrijk gevonden. Als je niet goed in je vel zit, is leren ook heel moeilijk. Ook kom ik dit in mijn werk als leerkracht regelmatig tegen. Met plezier naar school gaan, zit er voor sommige kinderen niet in. Dit is eigenlijk al mijn motto sinds de PABO (2000). Misschien komt dit ook wel voort vanuit vroeger, er altijd voor een ander willen zijn.

Ik heb nog lang getwijfeld welke opleiding over rouw ik wilde volgen, ook in verband met de afstand naar Nijmegen (ik woonde destijds nog in Nootdorp), toch bleek het Land van Rouw het beste bij mij te passen. Hierin wordt rouw zo breed mogelijk bekeken, uitgelegd en zijn er veel werkvormen, die besproken worden. Ook ben je niet alleen bezig met het rouwbegeleider zijn, maar ook erg met je eigen persoonlijke ontwikkeling. Alle modules leken mij heel boeiend en ik had het gevoel na twee jaar ook echt een ander beroep te hebben geleerd, waarbij ik een goede start als begeleider zou kunnen gaan maken. De opleiding in Utrecht trok mij niet echt, te theoretisch en niet passen bij mij.