Het ontstaan van Tante Troost

Op 2 januari heb ik mijn bedrijf Tante Troost bij de KVK aangemeld en ben ik inmiddels druk bezig om een website te vullen en ideeën uit te werken, die ik wil gaan doen. Het geeft enorm veel energie. Ik blijf wel twee dagen werken in het onderwijs, zo wil ik feeling houden en mezelf daarnaast gaan ontwikkelen. Via mijn werkgever hoop ik ook de mogelijkheid te krijgen om informatieavonden te houden, lotgenotengroepen te houden en gesprekken te mogen voeren met individuele leerlingen.

Hoe sta ik er nu voor?

Ik ben enorm gegroeid in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik heb mezelf nog beter leren kennen. Gemerkt hoe ik meer denk dan voel. Vooral ook hoe het komt dat ik dit ben gaan doen. Het systemisch kijken naar mijn herkomst heeft mij enorm geholpen, geleerd hoe de jeugd van mijn ouders, mij gevormd hebben. Maar ook hoe ik onze kinderen wil opvoeden.

Ook heb ik gemerkt hoe belangrijk het voor mij is om ertoe te doen. Dat mijn mening ertoe doet in mijn privéleven, maar zeker ook in mijn werk.

Ik werk nog steeds in het onderwijs. Ik heb in mijn huidige werk meer inzichten gekregen in de thuissituaties van kinderen. Ik heb gezien wat trauma en verlies met een kind doen en hoe ouders hier mee om gaan. Ik ben gaan inzien dat niet alleen het kind begeleiding behoeft, maar zeker het gezin waar dit kind uitkomt. Vaak zijn er bij ouders genoeg problemen, die doorgegeven worden op de kinderen. Wel merk ik nu hoe moeilijk ik het vind om mijn rol als juf aan te blijven houden. Ik wil ze soms te graag helpen, dat werkt niet. Ik moet dus op school echt mijn rol als juf aanhouden, lesgeven dus. Alleen zijn er in mijn groep veel kinderen, die niet tot leren komen i.v.m. de thuissituatie en de problemen, die ze ervaren. Het hoofd is niet leeg, er kan dan ook weinig bij. Deze kinderen gun ik zo graag mijn hulp als begeleider. Dit kan echter niet tijdens het lesgeven. Hierin ben ik nog zoekende.

Wat is mijn visie op dit vak en hoe wil ik hiermee aan de slag?

Rouw hoort bij het leven. De meeste mensen zijn in staat met hulp uit de directe omgeving het verlies te integreren in hun bestaan. Ik kan hulp bieden aan kinderen en jongeren, bij wie het integreren niet gaat zoals gewenst. Het verlies werkt te overspoelend en het kind blijft meer in het verdriet zitten en kan niet meer genieten van kleine dingen.
Mijn visie op dit werk is echt dat kinderen inzicht krijgen in hoe rouw werkt, welke taken je doormaakt en dat dit soms ook door elkaar heen gaat. Ook wil ik uitleggen hoe het een wisselwerking is tussen het doorleven en het rouwen. Mijn idee is echt dat kinderen leren dat emoties van verdriet er mogen zijn en zelfs nodig zijn om te kunnen rouwen.
Ik zal er altijd voor willen zorgen dat er een veilige omgeving is, waar een kind zichzelf kan zijn en geen druk ervaart. Kinderen moeten dan weer veerkracht gaan ontwikkelen om het verdriet toe te laten en zich niet continu te laten overspoelen door verdriet.

Het begeleiden van gezinnen, lijkt mij essentieel om kinderen te kunnen begeleiden. We weten inmiddels dat het gezin van herkomst enorm belangrijk is. Kinderen komen na jouw begeleiding anders terug in dezelfde situatie. Ouders inzicht geven in rouw en rouw bij hun eigen kind, kunnen hier belangrijk bij zijn.

Met andere woorden, ik ga aan de slag met kinderen, jongeren en hun gezinnen. Ik wil dat graag doen in pakketvorm. Oftewel werken met een kennismakingsgesprek waarbij we naar elkaar uitspreken waar ik kan helpen. Vervolgens doen we aantal sessies achter elkaar en sluiten dan af met een evaluatiemoment. Zo kunnen we bepalen of de begeleiding effect heeft en of er behoefte is aan meer begeleiding. Eventueel vindt er zelfs een verwijzing plaats.
Ook zal ik aan de slag gaan met lotgenotengroepen, kinderen leren ten slotte ook van elkaar. Het samenzijn zal kinderen doen beseffen dat zij niet de enigen zijn, die aan het rouwen zijn. Er zal herkenning zijn en erkenning. Ook zullen ze elkaar begrijpen en elkaar kunnen steunen.