Mijn start van de opleiding

Persoonlijk blog

Bij het starten van deze opleiding bij het Land van Rouw, moet je eerst bewijzen dat je geschikt bent om deze opleiding te gaan volgen. Je begint daarom met een kennismakingsgesprek met een van de opleiders.

Mijn kennismakingsgesprek was met Gijs Visser. Hierin werd al veel duidelijk: ik mocht nog flink met mezelf aan de slag gaan om een goede rouwbegeleider te worden. Dit gesprek was echt een startpunt voor de opleiding, persoonlijk en professioneel gezien. Gijs heeft me duidelijk gemaakt wat de opleiding inhield en wat ik kon verwachten. Je wordt niet alleen opgeleid tot rouwbegeleider, maar er wordt ook verwacht dat je je eigen leven onder de loep legt. Door dit te doen, krijg je meer inzicht in jezelf en dus ook wat je meeneemt in de begeleiding van anderen. Gelukkig kreeg ik van Gijs de kans om dit traject in te mogen gaan.

De eerste bijeenkomst naderde en we kregen de mappen. Het werd me duidelijk dat ik een hoop over mezelf zou gaan leren en de tweedaagse was ook heftig, alle verhalen van alle mede-studiegenoten kwamen op tafel. Maar een beter startpunt had er niet kunnen zijn. De openheid en de heftigheid legde een hoop pijnpunten bloot. Het gaf veel stof tot nadenken.

Ik begon in te zien, dat ik dan wel geen heftige verliezen (personen) had meegemaakt, maar wel genoeg andere verliezen (diffuus verlies, traumatische ervaringen). Deze hebben mij duidelijk gemaakt wie ik ben.

Na de eerste tweedaagse was ik al zo enthousiast, dat ik vooral veel theorie las en hierbij aantekeningen maakte. De theorie boeide mij enorm, het verduren/de verliescirkel en ook de veerkracht waren een aantal onderwerpen, waar ik veel over geleerd heb in deze periode. Ik begon zelfs met het maken van lijsten met boeken, die ik graag wilde lezen om nog meer te weten te komen over het onderwerp.

Om met je persoonlijke leven aan de slag te gaan, ging ik op zoek naar een supervisor. Ik wilde graag bij Riet Fiddelaers. Gelukkig kreeg ik al gauw te horen, dat zij plek voor mij had. De supervisie-gesprekken met Riet waren momenten in het eerste jaar, waar ik echt naar uit keek.
Het genogram was bijvoorbeeld een opdracht, die voor mij veel duidelijk maakte. Ik begon te begrijpen hoe het kwam dat ik meer denk en minder voel. Mijn vader toonde zijn gevoelens nauwelijks en mijn moeder was juist het tegenovergestelde en overspoelde mij echt. Zij hadden dit ook geleerd van hun ouders en gaven dit natuurlijk door. Ook is er een duidelijk symbiose met mijn moeder naar voren gekomen, die echt een grote rol in mijn leven speelde. In mijn tienertijd vond ik het lastig om los te komen van thuis, was liever thuis en in de buurt van mijn moeder of vader. Ik had in die tijd maar een echte goede vriendin, waar ik alles mee samen deed. Na de Pabo ben ik gaan werken in het onderwijs en niet lang daarna, was het tijd om uit huis te gaan. Ik was toe aan mijn eigen leven los van ‘thuis’. Riet hielp mij echt om meer over mezelf na te denken en nodigde mij uit om op afstand eens naar mezelf te kijken. Ze deed dit op een fijne uitnodigende manier.

Naast je persoonlijke ontwikkeling, zijn we ook aan de slag gegaan met de ontwikkeling als begeleider. Het oefenen met gesprekken deden we d.m.v. intervisie. We zijn gestart met een groep totaal verschillende dames. Dit was even een zoektocht naar een veilige omgeving om met elkaar te kunnen werken. Dit heeft even nodig gehad, maar toen hebben we elkaar echt gevonden. We hebben echt geleerd te benoemen wat we zien en elkaar daarin niet te hoeven sparen. Maar het echt praten over onderwerpen, is waar het echt om draait. Aan het einde van dit jaar gingen we op bezoek bij een rouwbegeleider met veel ervaring. Het was een groepssupervisie om ons meer te leren over elkaar en hoe we van elkaar kunnen leren. Dit heb ik niet als een fijne bijeenkomst ervaren. Zij had haar mening al vrij snel en ik had echt niet het gevoel dat ze mij gezien heeft. Haar doel was mij raken en liet het mij vervolgens uitzoeken. Het voelde niet fijn, toch heeft het ook mijn ogen nog verder geopend. Ik moest minder denken en meer voelen in mijn lijf.

De zoektocht begon toen pas echt.